Kıyı Olmak

Yaşamın kıyısında yaşamış insanların eserlerini okuruz hâlâ ve zevkle... Örnek; Sokrates, Montaigne, Nietzsche... Onlar yaşamın kıyısı dediğimiz yeri merkezi olarak algılamışlar ve başyapıtlarının doğum sancılarını hep bu alanda gezinirken çekmişlerdir. "Toplumsal kabul" sıkıntıları olmamış ve kabul edilmeme ezikliğini de yaşamamışlar...

"Benim de kötü dönemlerim var, kimin yok ki? Ama beni ele geçirmiş değil. Onlar hastalığımın değil, benim varlığımın bir parçası. İsterseniz şöyle diyelim; onlarla beraber yaşama cesaretini gösterebiliyorum" diyor Nietzsche. Bu kötü anlarımız değildir bizi ayrıcalıklı özel yapan. Bu kötü anlarla başa çıkma ustalığını, sanatkârlığını gösterebilmemizdir. Ve böyle anlardan yara almadan ya da en az hasarla çıkmak değildir asıl olan. Asıl olan kazançlı çıkmaktır. O sancıların meyvelerini almaktır...

kıyıda gezinmek kıyıda sürtünmek ayrıcalık değildir. .

kıyıdan uzaklaşırsan ayrıcalıklı olursun. .

çünkü sadece kıyılardan uzaklaşırsanız yeni okyanuslar keşfedersiniz . .

Sayın neden,

yaşamın kıyısı, kimi zaman bir ömrümüzün o an ki dinginliğin ya da tam aksine çalkantısının olduğu günlerin tanımlamasıdır.

Yaşamın kıyısına kürek sallamak istediğinde dinginliğini korumak ister fert ya da o çalkantıların uzağında önünü görmek. Belkide bu nedenle hep kendini soyutlamaya gider, olandan bitenden, gelişenden.. kendi olma çabası vardır kendiyle verdiği o dinginlik savaşında dahi.

Yaşamın tamda ortasında bata çıka ilerlemek korkutur, enginler.. derinler ona göre değildir çünkü henüz hazır değildir belkide hiç hazır olamayacaktır bu nedenle yürür kıyılarda.. açılmaz yüzerkende hep görür denizin dibini.

Kıyı bir algıdır. Baktığınız yere göre değişir. Hatta karşı kıyı diye bir şey yoktur diyordu üyenin biri. Çünkü karşıdan bakınca da bu taraf kıyıdır.

Yaşamın kıyısı da bir algılayış biçimidir. Ve o kıyıda gezinenler hep tetiktedir. Rahat ve rehavet içinde değillerdir. Onlar hep sorar ve sorgularlar. Kıyıda gezinmeleri okyanusa açılmaktan kokmalarıyla da lakalı değildir. Çünkü onlar okyanusun ta kendisidir. Kim diyebilir bir Sokrates?in bir Nietzsche?nin okyanus olmadığını...

seyduna şahrutun gözlerinden kalan masalla yaşlanmakta...peki ya biz?

kıyı olmalı insan engin denizlere belki birgün,

açarsın yüreğini bilmediğin o yorgun dalgalara,

insan olmaya niyet ya Rab, nereden gelirse gelsin,

Hain olsun, dost olsun yeterki insan olsun diyebilmeli.

yaşamın neresinde olduğumuzu yargılamdan,

kıyıysında köşesinde yaşamamın,

sevdiğinin hatta sevilmediğin,

yer, zaman ,mekan olsun isterse de

ama yaşarken değerini bilmeli...

urakay......

yaşamın kıyısında olmak

belki de herşeyi tüketen insanın kaderidir kıyıda kalmak.

belki de bütün hayatın ona sunduğu imkanları elinin tersiyle itenlerin yeridir kıyıda kalmak...

kıyı kentlerin insanları...

yaşama göz ucuyla bakarlar.

bütün yıkıntılarıyla kendi başınadır onlar.

şimdi sadece izlemekle yetiniyorlar.

"kendi hayatının yabancısı olmak"bu çok acı bir şey!

kıyı olmak istiyorum ama olamıyorum.......

Kıyıda olmakla kıyı olmak farklı şeylerdir, bu sebeple başlıkla ilgili olması için kıyı olmakla ilgili görüşlerimi yazacağım:

Kıyı olmak sorumlu olmaktır, sırtında yük taşımaktır. Bir yandan devrilmemeye çalışırken diğer yandan da kıyısı olduğunuz şeyin taşmaması için uğraşmaktır. Örneğin uçurumun başında duran bir çoban koyunları için kıyıdır ama aynı zamanda uçurumdan düşme tehlikesi ile de karşı karşıyadır. Kıyı olmak zordur, ama insanın olduğu kıyı sayısı zaman geçtikçe daha farklı düzlemlerde artarak gider.

neden(editör)...

sana cumh. üniv.de doç. ismet emre nin kıyıdakiler ini öneririm..

kitap cümle kurgusu olarak seni daraltıcana eminim ama ince bi kitap zaten bi oturuşta bitirisin.

neden bu kitap:çünkü kötürüm olan bi adamın elinden çıktığı söylenir.onun ruh halini yansıttığını düşündüm okurken .. birebir onun hayata bakış açısı kendi ağzından

neden(editör)..

bu arada üye profiline baktım, "neden"...alıntıların ve özellikle de ilk cümleni çok doğru buluyorum..

bikaç yazına da rastladım ..sen öyle tahmin ediyorum ki,çevrende farklı bakış açın ve kişiliğinle olgun bi karaktersin.iğreti olandan nefret eden ince fikirli duygusal bi tipsin ve bu nedenle kendinden sıklıkla uzaklaştığın anlam veremesen de kendine isyan ettiğin dönemlerin var..

yukarki cümleleri içimden geldi anlık yazdım ne cinsiyetini biliyorum ne de başka bi amacım var.lütfen yanlış anlama!!!

Kıyıda olmak direniş ister,cesaret ister.Çünkü tek başına var olabilmek,sorgulamak,düşünmek kolay değildir.

sığınılan bir liman değil..benim denilen bir liman olmak isterdim

o nehrin kıyısında

Bir yanını denize vermese insan, dünyada iyiden iyiye sıkışıp kalacaktı...

Ruhum med cezilerle savaşırken, yeni falezler oluştu kıyılarımda... Kıyılarım boyunca... Boylu boyunca...

Bu bir yanını denize vermenin, kıyı olmanın bedeliydi... Ödenmesi gereken bir bedel... Kıyı olmak, aşınmalara, zararlı zararsız taşınmalara da namzet olmak demekti... Cesaretti... Esareti dahi göze alma cesareti...

...

Cesarete dizgin vurunca insan, denizden de, enginden de alıkoyuyor kendini, kıyılarını... Dingin bir göl; Gölcük oluyor tercihi...

Yüreğini tek başına taşıyacak kadar gücü olmayanların limanıdır şarkılar... Onlar, şarkılara yaslanırlar...
Şarkılar zayıflığın yol arkadaşıdırlar ve zayıflar, kendileri gibi zayıf olanların varlığından güç alırlar...
"Ayrılığı, gözünden öp"erek karşılıyorsan, katlanmanın kalıtımsal yanında, senin gibiler de olsun istersin...
Hayatına doğmasın dediğin bir çok şeye engel olamadığın gibi, aşkın tek yumurta ikizi acının doğmasına da engel olamazsın...
İşte o gün, Acıya Gülmek, gerçek sevenin her çağda köze döndüğünü bilmek ve közü küle, külü güle çevirmek için şarkıların yalancı baharında yönelirsin...
Kıyı olmak; acıya ve aşka...
İki kıyı... İki karşı kıyı...
Karşılıksız kıyı...
http://www.youtube.com/watch?v=x_9EuWugnYI

Bir yanını denize vermese insan, dünyada iyiden iyiye sıkışıp kalacaktı

kıyıda olmak gündelik telaşlardan uzak gibi geliyor bana

yaşam oyununda seyirci koltuğunda oturmak gibi

Zaman geçiyor, sular akıyor ve ırmaklar üzerinde ne varsa alıp götürüyor başka başka diyarlara...

Hangi kenarında durursam durayım, karşı kıyı oluyor diğer kıyı bana... Ait olmuyorum, olamıyorum hiç bir tarafa... Ayrık kalıyorum, aşinası olmadığım diyarlara...

Bir sahil bekliyorum belki, ömrümün sonbaharında... Karşı kıyısı olmayan bir sahil... Karşı karşıya olmadığım bir kıyı... Akışından, insana bakışından emin olduğun bir dulda...

Ve insan dulda istiyor, ömrünün sonbaharında...

Aynı yerden olmasa da aynı yöne baktığım bir kesit yaşamda...

Derin izler bırakmış bir ırmağın bütün kıyıları keskin bıçak gibidir... Kırılan her bir parçanın üzerinde şah damarıdır akıp giden hırçın sularda...

Ve insan yüzündeki derin çizgiler dahil, bütün derinliklerden korkar oluyor ömrünün sonbaharında...

İnsan bazı bazı sahil olmak istiyor, dulda bulunmayan yolda...

Nasıl ruhsuz bir beden taşıdığını merak ediyorlar...

Oysa, bedensiz bir ruh taşıdı yıllarca, bilmiyorlar...

Bedeni yoktu, ya da onun değildi... Ve hiç acımıyordu, her gece uykunun en derin yerinde, derinden gelene darbelerlele...

Oysa ruhu çok acıyor ve sessizce ağlıyordu tanrının kendisine ol dediği o kalu, o belâ güne...

Ve yine sessizce sorguluyordu, her ruh o kalu belâ'da bir bedene girerken, kendisi neden sadece ruh olarak kaldı diye...

Ruhu çok acıyordu ve her gece ağlıyordu...

Bedeni acısa belki diner sanıyordu...

Ruhu çok acıyordu ve her gece ol emrine ağlıyordu...

Bir bedeni o kıyısızlığa bırakma saati geldiğinde gitmek bir yalnızlıktır. .

bütün gitmeler bir yalnızlıktır kalmaya göre...

gönül nehri kıyısında olmak nefes almak bambaşka

"benim "