Bir vakitler, bir eski zamandı..
İnsanlar vardı; şu an yaşadığımız topraklarda yaşadılar, şimdi çıkıp gelseler hâlimiz bir garip gelir onlara, biz de onları garipseriz işin açıkçası.. Oysa onlar atalarımız, annelerimiz, annelerimizin anneleri, babalarımız babalarımızın babaları.. Silsile-i akrabalık böyle uzanıp gidiyor maziye doğru.. Tanımalıydık onları, kimimiz cahilliğimizden düşmanları olduk onların hayatlarına, kimimiz alay ettik, iyimize bir acayip oldular..
Güzel insanlardı.. Kadını kadın gibi kadındı; ictinâb ederdi heva hevesten, yabancıdan, tesettürüne dikkat eder.. Karıdır, annedir, mürebbiyedir, çocuklar ilk terbiyesini ondan alır.. Bir hadisde der ki "Cennet annelerin ayakları altındadır.." Bunu bilmeyenimiz nerede ise yoktur: çoğumuz "itaat" etmek manasını çıkarırız bu hadis-i şeriften. Bana farklı manaları da ifade ediyor gibi geliyor oysa. Çocuk imana dair ilk bilgileri annesinden alır; bir annenin bu konuda sözü ve hâli bir babanın sözünden daha tesirlidir.. Anne mürebbiyedir; güzel ahlakı ile ahlaklandırır evladını.. Ve bunu başka bir hadis tamamlıyor bence: "Cenâb-ı Hak, bir âdemi senin elinle (vasıtanla) hidâyete getirmesi, güneşin üzerine doğduğu her şeyden daha çok sana hayırlıdır."
Adamı adamdı; eline, diline, beline sahip olur, işinde vakâr sahibi, haram lokmadan kaçınır hakkına razı; evinde, ocağında şefkatli merhametli.. Kocadır -karısının letafeti sadece kendisinin sırrı olan-, babadır, ariftir, dağ gibidir, diz üstü çöktü mü yere eteklerinde çocukları koşturur, oyunlar oynarlar, irfanıyla yetiştirir çocuklarını.. Ve onları dış dünyaya hazırlar; iş hayatına.. Çocuklar büyüyüp te evden ayrıldıklarında onlara ocağını "baba ocağı" yapandır..
Bir vakitler Cuma namazı öncesi okunan selanın kendi selası olduğunu bilirlerdi adamlar ve onları yetiştiren analar vardı.
Bir vakitler, bir eski zamandı..
İnsanlar vardı; şu an yaşadığımız topraklarda yaşadılar, şimdi çıkıp gelseler hâlimiz bir garip gelir onlara, biz de onları garipseriz işin açıkçası.. Oysa onlar atalarımız, annelerimiz, annelerimizin anneleri, babalarımız babalarımızın babaları.. Silsile-i akrabalık böyle uzanıp gidiyor maziye doğru.. Tanımalıydık onları, kimimiz cahilliğimizden düşmanları olduk onların hayatlarına, kimimiz alay ettik, iyimize bir acayip oldular..
Güzel insanlardı.. Kadını kadın gibi kadındı; ictinâb ederdi heva hevesten, yabancıdan, tesettürüne dikkat eder.. Karıdır, annedir, mürebbiyedir, çocuklar ilk terbiyesini ondan alır.. Bir hadisde der ki "Cennet annelerin ayakları altındadır.." Bunu bilmeyenimiz nerede ise yoktur: çoğumuz "itaat" etmek manasını çıkarırız bu hadis-i şeriften. Bana farklı manaları da ifade ediyor gibi geliyor oysa. Çocuk imana dair ilk bilgileri annesinden alır; bir annenin bu konuda sözü ve hâli bir babanın sözünden daha tesirlidir.. Anne mürebbiyedir; güzel ahlakı ile ahlaklandırır evladını.. Ve bunu başka bir hadis tamamlıyor bence: "Cenâb-ı Hak, bir âdemi senin elinle (vasıtanla) hidâyete getirmesi, güneşin üzerine doğduğu her şeyden daha çok sana hayırlıdır."
Adamı adamdı; eline, diline, beline sahip olur, işinde vakâr sahibi, haram lokmadan kaçınır hakkına razı; evinde, ocağında şefkatli merhametli.. Kocadır -karısının letafeti sadece kendisinin sırrı olan-, babadır, ariftir, dağ gibidir, diz üstü çöktü mü yere eteklerinde çocukları koşturur, oyunlar oynarlar, irfanıyla yetiştirir çocuklarını.. Ve onları dış dünyaya hazırlar; iş hayatına.. Çocuklar büyüyüp te evden ayrıldıklarında onlara ocağını "baba ocağı" yapandır..
Bir vakitler Cuma namazı öncesi okunan selanın kendi selası olduğunu bilirlerdi adamlar ve onları yetiştiren analar vardı.
Lanet
