Necip Fazıl Kısakürek

"Gaiblerden bir ses geldi: Bu adam,

Gezdirsin boşluğu ense kökünde!

Ve uçtu tepemden birdenbire dam;

Gök devrildi, künde üstüne künde..."

"Benim bütün eserlerimi Çile'ye irca edebilirsiniz." diyen şair. Bu Çile, Çile'nin ilk şiiri olan Çile'dir, yoksa kitabın tamamı değil.

Yüksek Türkçe, yüksek fikir, büyük şair..

Lâfımın dostusunuz çilemin yabancısı

Yok mudur sizin köyde çeken fikir sancısı

neci̇p fazil...şi̇i̇rleri̇ni̇ okurken o özenle seçi̇lmi̇ş keli̇meler ve her harfi̇yle yeri̇ne tam oturan cümlelerle haki̇ki̇ haki̇ki̇ sarhoş olduğum şai̇r..allah rahmet etsi̇n...ki̇m unutabi̇li̇r kaldirimlari,bekleneni̇,bekleyeni̇,çi̇leyi̇,yokluğu,sakarya türküsünü...selam ve dua i̇le aniyorum...

....................

geçenler geçti̇ seni̇,atildi pabucun dama...

çatla sodom gomore,patla bi̇zans ve roma..(?)(?)(?)

Sodom ve Gomore'yi çatlatırcasına papucunu dama atanlar, onların akibetine doğru gidiyorlar maalesef...

.................

"Göz kırptığım renkten, kulak verdiğim seseten,

Affet senden habersiz aldığım her nefesten..."

Rabbim Rabbim bu işin bildim neymiş Türkçesi

Senin aşkın ateştir ateşin gül bahçesi

Necip Fazıl, 20. asır Türk şiirinin zirve isimlerinden. Kaldırımlar şiiri ile başlayıp ömrü sonuna kadar 50 yıl işlenen, incelen şiir. Fikir. Edebiyat...

Çile

Esselam

Çöle İnen Nur

ve sonra diğerleri... Necip Fazılsız bir şiir ve fikir olmaz, olursa eksik olur...

Ben bu gurbet ile düştüm düşeli

Hergün biraz daha süzülmekteyim

Her gece içine mermer döşeli

Bir soğuk yatakta büzülmekteyim...

"İstanbul" için yazılmış pekçok güzel şiir vardır mutlaka. Ancak "İstanbul"u Necip Fazıl'ın "Canım İstanbul"undan seyretmek bir başka güzel...

CANIM İSTANBUL

Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar;

Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar.

İçimde tüten bir şey; hava, renk, eda, iklim;

O benim, zaman, mekan aşıp geçmiş sevgilim.

Çiçeği altın yaldız, suyu telli pulludur;

Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur.

Denizle toprak, yalnız onda ermiş visale,

Ve kavuşmuş rüyalar, onda, onda misale.

İstanbul benim canım;

Vatanım da vatanım...

İstanbul,

İstanbul...

.......................

İyi insanlar, güzel atlara binerek

ötelere gittiler...

BEKLENEN

Ne hasta bekler sabahı,

Ne taze ölüyü mezar.

Ne de şeytan, bir günahı,

Seni beklediğim kadar.

Geçti istemem gelmeni,

Yokluğunda buldum seni;

Bırak vehmimde gölgeni,

Gelme, artık neye yarar?

bugün ağla küçüğüm, yarın ağlayamazsın

bugün anladığını yarın anlayamazsın

"Çöle İnen Nur" peygamberimizin hayatını anlatan en sanatkarane eserdir. Necip Fazıl'ın değişim yıllarında yazılmıştır. Sanki o hayatın içine girersiniz.

Üstad'ın "O ve Ben" ismiyle hakkında kitap yazdığı,

"Benim kurtarıcım, müjdecim,mürşidim, şeyhim, nurum, canım efendim, topyekün hayatım..." diyerek kelimeleri dize getirdiği Abdülhakim Arvasi hazretleri için yazdığı "O'na" şiirinden bir bölüm;

Benim efendim!

Ben sana bendim!

Bir üfledinde

Yıkıldı bend'im.

Ben ki, denizdim,

Dağbaşı bendim.

Şimdi sen oldun,

Aleme pendim.

Benim efendim!

Üstadı okumak üstadı anlamak ,sağolun dostlar,yeniden hatırlattığınız için.beğenerek okuduğum bir şair ve yazar.nur içinde yatsın

Necip Fazıl'ın şairliği bakın nasıl başlamış :

"Şairliğim 12 yaşımda başladı. Bahanesi tuhaftır. Annem hastanedeydi. Ziyaretine gitmiştim.. Beyaz yatak örtüsünde, siyah kaplı, küçük ve eski bir defter.. Bitişikte yatan veremli genç kızın şiirleri varmış defterde... Haberi veren annem, bir an gözlerimin içini tarayıp:

'- Senin dedi, şair olmanı ne kadar isterdim!'

Annemin bu dileği bana, içimde besleyip de 12 yaşıma kadar farkında olmadığım bir şey gibi göründü. Varlık hikmetimin ta kendisi... Gözlerim, hastane odasının penceresinde, savrulan kar ve uluyan rüzgara karşı, içimden kararımı verdim;

'- Şair olacağım!'

Ve oldum. O gün bugün, şairliği küçük ve adi hissiliklerin üstünde gören, onu idrakin en ileri merhalesi sayan ben, bu küçük ve adi bahaneyi hiç unutmadım"

Gün gelmiş, üstad şairliği de aşmış ve o anki halini şöyle arzetmiş;

"Ben artık ne şairim, ne fıkra muharriri,

Sadece beyni zonk zonk sızlayanlardan biri.

Bakmayın tozduğuma meşhur bab-ı alide,

Bulmuşum rahatımı bende bir tesellide.

Fikrin ne fahişesi oldum, ne zamparası,

Bir vicdanın bilemem kaçtır hava parası..."

..................

Ömrünün önemli bir kısmını arayışlarla geçiren "çile"nin ızdıraplı şairi, bu dönemlerini şöyle anlatır;

"Gönlüm ne dertlidir, ne de bahtiyar,

Ne kendisine yar ne kimseye yar,

Bir rüya uğruda ben diyar diyar,

Gölgemin peşinde yürü giderim."

.......

büyük sanat ve fikir adamının konsunu açtığınız için teşekkürler...

insandır sanıyordum mukaddes yüke hamal

hamallık ki sonunda ne rütbe var ne de mal

bir mısra ilede olsa onu hatırlamak...

Allah rahmet eylesin

KALDIRIMLAR

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında

Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum

Yolumun karanlığa karışan noktasında

Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.

Kara gözler kul rengi bulutlarla kapanık;

Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.

Bu gece yarısında iki kişi uyanık:

Biri benim, biri de uzayan kaldırımlar

İçimde damla damla bir korku birikiyor;

Sanıyorum her sokak başını kesmiş devler,

Simsiyah camlarını üzerime dikiyor

Gözleri çıkarılmış bir ama gibi evler

Kaldırımlar, ıstırap çekenlerin annesi

Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.

Kaldırımlar, duyulur ses kesilince sesi,

Kaldırımlar, içimde uzayan bir lisandır.

Bana düşmez can vermek yumuşak bir kucakta,

Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum.

Aman sabah olmasın bu karanlık sokakta,

Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum

Ben gideyim yol gitsin, ben gideyim yol gitsin;

İki yanımdan aksın bir sel gibi fenerler.

Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin;

Yolumda bir tak olsun zulmetten tas kemerler.

Ne ışıkta gezeyim, ne göze görüneyim;

Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları.

Islak bir yorgan gibi iyice bürüneyim,

Örtün, üstüme örtün serin karanlıkları.