şeker portakalı...

dun dunde gitti bugun de gitti

artık yarını düşünmek lazım cancağızım

butun kötulere lanetler okudum iyilere hayır diledim

kendim içn de dua ettim

ruhum huzur bulsun diye

yeniden hayata döneyim diye

şeker portakalı, zeze.. benim için bu kitabı okumak çok ama çok güzeldi..

ikinci kitabı da okumştm, zeze büyümüştü.. yeşil kurbağa.. bu kalmş aklmda 3. kitabı da okumadm hiç belki bir gün okurum..

bugün yorgun ve ümitsizim...zeze düşüyor aklıma ..seneler geçti hala elıme alırken ıcım sızlar o kitabı...güneş hiç uyanmadı gökyüzünde...

küçük zeze..:) hatırlamak bile insanı gülümsetiyor...üstünden ne kadar zaman geçmiş şimdi düşününce

ah zeze:) yıllar sonra çok defa kıskanır oldum sana..

şeker portakalı en uyuz olduğum kitaplardan biriydi ve hep öyle kalacak. bu kadar saçma bir roman olmaz yaw (: bitkileri de hiç sevmem. evimde bir tane bile çiçek yok. hareket edemiyorlar, kendilerini sevdirmiyorlar, insana sırnaşmıyorlar. ben bitkileri canlıdan saymıyorum. 10-15 yıldan beri, evimde bitki yerine hayvan bakmayı tercih ettim. bence hayvan bakmak daha mantıklı. gerçekçi romanlar da şeker portakalı'ndan daha mantıklı.

çocukken okudğum en sevdiğim kitaptı

Çok hoş bir kitaptı. İkincisi olan Güneşi Uyandıralım'ı da severek okumuştum. Aklımda kurbağa ve Maurice Chevalier kalmış.. Serinin son kitabı Deli Fişek'i hala okuyamadım.

Zeze'nin hayatı bana Tanzimat Devri'nde yazılmış roman ve hikayelerdeki yatılı okullarda yetişen çocukları hatırlatıyor.

Her defasında okuyup her defasında aynı duygularla ağladığım tek kitap.Acı bu kadar derin ve saf,böyle ince anlatılabilir mi?Hele kitabın sonunda bir son itiraf vardır ki...