Zaman zaman kendimizle baş başa kaldığımız anlarda, hiç kendimizle yüzleştik mi?
Ya da kendimizi ne kadar tanıyabiliyoruzun iç hesaplaşmasını yaptık mı?
Yaşanmışlıkların, kokuşmuşlukların arasında, her şeye rağmen hayat mücadelesi verirken, ne kadar başarabiliyoruz diye hiç kendimize sorduk mu?
Tam bunları düşünürken, aklıma Kartal hikayesi geldi...
Yükseklerde süzülen kartalın dikkatini aşağıda bir şeyler çeker. Alçalmaya başlar. Gördüğü bir kafestir. Kafesin içerisinde bir hayat vardır. Kartal kafesin yanına usulca konar ve hayatı bir süre izler. Hayat ileriye doğru hareket eder. Parmaklıklara çarpar. Geri gider, birkaç adım attıktan sonra tekrar parmaklıklara çarpar, sağa gider parmaklıklara çarpar, sola gider parmaklıklara çarpar.
-Kartal hayat a sorar; orada ne yapıyorsun?
-Ben mi diye karşılık verir hayat. Ne yapabilirim ki? Diye yakınır. Dört bir tarafım çevrili hapsolmuş bir durumdayım. Dışarı çıkmayı denedim ama olmuyor işte.
-Peki, gerçekten dışarı çıkmak istiyor musun? Diye sorar kartal. Evet der hayat. Kartal güçlü pençeleriyle kafeste hayatın dışarı çıkabileceği kadar yer açar. Artık özgürsün hadi dışarı gel der. Hayat tedirgin bir biçimde içeride kalmaya devam eder. Gelmek istemiyorum der. Neden hep özgür olmak istemiyor muydun der. Evet ama?. Ama ne? Burada ne kadar özgür olmasam da mutsuzda olsam yinede güvendeyim. Dışarıda bilinmeyen bir dünya var. Dışarıda beni neyin beklediğini bilmiyorum. Burada kısıtlanmış da olsam mutlu bir mutsuzluğum var. Burada her şeye alıştım. Ben sana dışarıda yardım ederim. Hayat ürkek adımlarla kafesin açılan kısmına gelir. Aralığı tam geçmek üzereyken, birden kafesin en uzak köşesine kaçar. Kartal içeri girip Hayatı dışarı çıkarır ve pençeleriyle kavrayıp yükselmeye başlar. Hayat öylesine korkar ki kalbi neredeyse dışarı fırlamak üzeredir. Kartala sıkı sıkıya tutunmanın ve güvenmenin dışında yapabileceği başka bir şeyi kalmamıştır artık.
Yükseldikçe yükselirler. Dağların zirvelerini aştıktan sonra Kartal hayata hadi atla şimdi, tek başına uçacaksın der. Hayat artık bu korkuya daha fazla dayanamayacağını hisseder. Ne uçması. Ben hayatım boyunca kafesin içinde yaşadım, dışarı bile çıkmadım diye kekeler. Bir yandan da kartalın bu derece emin ve soğukkanlı bir şekilde bunu kendisinden bir anlam vermeye çalışır. Birden bire kartal hayatı ve hayat düşmeye başlar. Kafesten dışarı çıkmak istemenin ne kadar büyük bir hata olduğunu düşünür. Kartal ise, hayatı izlemekle yetinir. Tam yere çakılmak üzereyken, hayat kanat çırpıp uçmaya başlar ve yere güvenlice iner. Kartalda ardından büyük bir ustalıkla süzülerek, yanına konar. Hayat olup bitenlere hala inanamıyordur. Kafesin dışına çıkıp uçan o muydu, yoksa bu bir rüyamıydı.
O neredeyse yüreğini durduracak korku geçmiştir artık. Kendini dışarıda daha rahat hissetmeye başladığını düşünürken karşılarında bir aynanın olduğunu fark eder. Aynada iki kartal görür. Yanına bakar kartal oradadır. Diğer yanına bakar ikinci kartalı göremez. Arkasına bakar orada da yoktur. Aynaya tekrar bakar; bir kartal kanat çırparak batmakta olan güneşin kızıla boyadığı gökyüzünün enginliğinde kaybolur.
Hayat aynaya tekrar bakar bir kartal. Yanına bakar kartal yoktur. Gözleri herhalde o gün yaşadığı heyecanın etkisiyle, üzerinde oyunlar oynuyordur diye düşünür. Gözlerini iyice ovuşturduktan sonra, tekrar aynaya bakar; bir kartal, etrafına bakar kartal yoktur. Sonunda gerçeği kavrar; o bir kartaldır. Ama daha önce bunun farkına varamamıştır.
Biz hep hayatımızı kafeslere hapsettik..
Önemli olan bundan sonra korkusuzca, hayatımızı kafeslerden çıkarabilmektir..
Hayatımızı kafeslere hapsetmemek dileği ile..
Hadi şimdi aynaya bakın!!!!!
(alıntıdır)
Zaman zaman kendimizle baş başa kaldığımız anlarda, hiç kendimizle yüzleştik mi?
Ya da kendimizi ne kadar tanıyabiliyoruzun iç hesaplaşmasını yaptık mı?
Yaşanmışlıkların, kokuşmuşlukların arasında, her şeye rağmen hayat mücadelesi verirken, ne kadar başarabiliyoruz diye hiç kendimize sorduk mu?
Tam bunları düşünürken, aklıma Kartal hikayesi geldi...
Yükseklerde süzülen kartalın dikkatini aşağıda bir şeyler çeker. Alçalmaya başlar. Gördüğü bir kafestir. Kafesin içerisinde bir hayat vardır. Kartal kafesin yanına usulca konar ve hayatı bir süre izler. Hayat ileriye doğru hareket eder. Parmaklıklara çarpar. Geri gider, birkaç adım attıktan sonra tekrar parmaklıklara çarpar, sağa gider parmaklıklara çarpar, sola gider parmaklıklara çarpar.
-Kartal hayat a sorar; orada ne yapıyorsun?
-Ben mi diye karşılık verir hayat. Ne yapabilirim ki? Diye yakınır. Dört bir tarafım çevrili hapsolmuş bir durumdayım. Dışarı çıkmayı denedim ama olmuyor işte.
-Peki, gerçekten dışarı çıkmak istiyor musun? Diye sorar kartal. Evet der hayat. Kartal güçlü pençeleriyle kafeste hayatın dışarı çıkabileceği kadar yer açar. Artık özgürsün hadi dışarı gel der. Hayat tedirgin bir biçimde içeride kalmaya devam eder. Gelmek istemiyorum der. Neden hep özgür olmak istemiyor muydun der. Evet ama?. Ama ne? Burada ne kadar özgür olmasam da mutsuzda olsam yinede güvendeyim. Dışarıda bilinmeyen bir dünya var. Dışarıda beni neyin beklediğini bilmiyorum. Burada kısıtlanmış da olsam mutlu bir mutsuzluğum var. Burada her şeye alıştım. Ben sana dışarıda yardım ederim. Hayat ürkek adımlarla kafesin açılan kısmına gelir. Aralığı tam geçmek üzereyken, birden kafesin en uzak köşesine kaçar. Kartal içeri girip Hayatı dışarı çıkarır ve pençeleriyle kavrayıp yükselmeye başlar. Hayat öylesine korkar ki kalbi neredeyse dışarı fırlamak üzeredir. Kartala sıkı sıkıya tutunmanın ve güvenmenin dışında yapabileceği başka bir şeyi kalmamıştır artık.
Yükseldikçe yükselirler. Dağların zirvelerini aştıktan sonra Kartal hayata hadi atla şimdi, tek başına uçacaksın der. Hayat artık bu korkuya daha fazla dayanamayacağını hisseder. Ne uçması. Ben hayatım boyunca kafesin içinde yaşadım, dışarı bile çıkmadım diye kekeler. Bir yandan da kartalın bu derece emin ve soğukkanlı bir şekilde bunu kendisinden bir anlam vermeye çalışır. Birden bire kartal hayatı ve hayat düşmeye başlar. Kafesten dışarı çıkmak istemenin ne kadar büyük bir hata olduğunu düşünür. Kartal ise, hayatı izlemekle yetinir. Tam yere çakılmak üzereyken, hayat kanat çırpıp uçmaya başlar ve yere güvenlice iner. Kartalda ardından büyük bir ustalıkla süzülerek, yanına konar. Hayat olup bitenlere hala inanamıyordur. Kafesin dışına çıkıp uçan o muydu, yoksa bu bir rüyamıydı.
O neredeyse yüreğini durduracak korku geçmiştir artık. Kendini dışarıda daha rahat hissetmeye başladığını düşünürken karşılarında bir aynanın olduğunu fark eder. Aynada iki kartal görür. Yanına bakar kartal oradadır. Diğer yanına bakar ikinci kartalı göremez. Arkasına bakar orada da yoktur. Aynaya tekrar bakar; bir kartal kanat çırparak batmakta olan güneşin kızıla boyadığı gökyüzünün enginliğinde kaybolur.
Hayat aynaya tekrar bakar bir kartal. Yanına bakar kartal yoktur. Gözleri herhalde o gün yaşadığı heyecanın etkisiyle, üzerinde oyunlar oynuyordur diye düşünür. Gözlerini iyice ovuşturduktan sonra, tekrar aynaya bakar; bir kartal, etrafına bakar kartal yoktur. Sonunda gerçeği kavrar; o bir kartaldır. Ama daha önce bunun farkına varamamıştır.
Biz hep hayatımızı kafeslere hapsettik..
Önemli olan bundan sonra korkusuzca, hayatımızı kafeslerden çıkarabilmektir..
Hayatımızı kafeslere hapsetmemek dileği ile..
Hadi şimdi aynaya bakın!!!!!
(alıntıdır)
Lanet
