"İnsan sevdiklerini ağlarken görmek istemez kızım, hep gülerken görmek ister...

Babaannem derdi ki:

"İnsan sevdiklerini ağlarken görmek istemez kızım,

hep gülerken görmek ister...

O yüzdendir belki

içimiz kan ağlarken dışımızın çiçeğe durması...

Sevdiklerimizi beslemek için

yüreğimizin kendi membaında boğulması...

Kendi ıssızlığında inim inim inleyip durması...

Bardağı taşıran son damlada

kötü olmanın ipine kendini asması...

Tarlasını başkası için süren aç kalırmış...

"Ben verdiysem, başkası da bana verir" sanırmış...

Yağmursan, önce kendi bağına yağ...

Ateşsen, önce kendi ekmeğini pişir...

Gerçekten sevenler nasıl olsa senin her halini bilir...

Sevincini can-ı gönülden taşıyana üzüntün yük gelmez...

Saklama gözyaşını, akıtanı kınama...

Ne olacaksa olur, peçe ayıba gerek

kaldır suretinden peçeni, artık yetişir..."

MERAL DEMİR