Amin..

Yazacağım bir konu yarım kaldı..

Hissya ve oğlunun doğum günü kutlamalarını bölmemek için yazmadım..

Sanırım başka yazan yok..

Bunu yazımın bu forumdakilerle hiç bir ilgisi yok..

Çocukluğumla ilgili bir anıyı hatırladım..O kadar..

Oturduğumuz apartmanın yan tarafındaki binanın bahçesinde küçük ama çok güzel bir dut ağacı vardı.

Karşı tarafımızda ise müstakil evi olan yaşlı ve aksi bir adam oturuyordu..Onun da bahçesinde çok güzel bir kiraz ağacı vardı..

Bizim bahçe ise meyve ağacı yönünden hiç nasibini almamıştı..

Asırlık ağaçlar ve güzel çiçekler vardı ama hiç meyve ağacı yoktu..

Eksicilerim peşimde..

Gerisini daha sonra yazayım..

Bahçesinde dut olan apartman sakinleri bizleri çok severdi..Onlardan aldığımız bu cesaret ve güvenle, dut mevsimi geldiğinde

dutları toplar afiyetle yerdik..Çok iyi insanlardı. Bizi gülümseyerek seyrederlerdi.

Ama gel gör ki kirazlı evin sahibi amca hiç de hoşgörülü değildi..Sarı kirazlarına bakmak şöyle dursun yaklaşılmaması gerektiğini

bütün mahalle çocukları bilirdi..

Mahallede bazı çocuklar, kiraz ağacına çıkıp kiraz toplamamızı önerdi..Aksi amca evde yoktu..Bazılarımız, içlerinde ben de

vardım, bunun doğru olmadığını düşündük..Çünkü babam ve annem kendimize ait olmayan hiç bir şeyi izinsiz almamamız

ve kullanmamamız gerektiğini öğretmişlerdi ben ve kardeşlerime..

Ama sarı kirazlar çok güzel görünüyordu..Bir kaç kirazın yokluğunu aksi amca fark etmeyebilirdi..

Çocukluk aklı, anlaştık ve hepimiz ağaca çıktık..

Kirazları topluyorduk..Tadımlık kiraz alacağımıza birbirimize söz vermiştik..

Birdebire aksi amcanın bağırarak bize doğru geldiğini farkettik.. Farketmemizle ağaçtan aşağı inmemiz bir oldu..

İnanmayacaksınız ama elinde sopa vardı..

Elimizde kirazlar olanca hızımızla koşuyorduk..

Aksi amca da elinde sopasıyla bizim peşimizde..

Arkadaşların hepsi kaçtı ve kurtuldu. Ben içlerinde en zayıf ve çelimsiz olduğumdan amcaya yakalandım..

Ve bacağıma sopanın dokunduğunu hissettim.. Korkuyla ve pişmanlıkla ağlamaya başladım..

Ve..Ve kirazları elimden bırakıp eve doğru koştum..

Annem ve babamdan bile dayak yemeyen ben amcanın sopasına maruz kalmıştım..

Aslında acıyan bacağım değildi..Yapmamam gereken şeyi yaptığım için yüreğim sıkışıyordu..

Biraz sonra kapı çaldı.. Ben olanları kardeşlerime anlatıyordum..

Babam kapıyı açtı..Gelen elinde bir tabak sarı kirazla aksi amcaydı..

Beni çağırdılar ve iyi misin dediler. İyiyim dedim.

Amcadan özür diledim..

Amca gittikten sonra da annem ve babamdan özür diledim..

Ama o çok imrendiğim sarı kirazların bir tanesini bile yemedim..Yiyemedim..

:)

Yazılarını kıskandığım sevgili üyeler burada toplanmış ..

Kelimelerle dans ede ede hislerinizi sizler anlatırken şu kenarda takipteyim .:)

Kıskandıklarından olmadığımı bilerekten hoş geldin, iyi ki geldin diyorum yaren:)

Şurdaki ve şurdaki üye çokk iyi ben de yetişemiyorum beraber kenardan izleriz artık:D

Sevgili Hisya

bu sıcak karşılama için çok teşekkür ederim hoş gördüm ,hoş buldum :)

iletiler de ara ara denk gelmiş olmanın verdiği aşinalık ile yamacına sokuluyorum .

İnanıyorum kıskanacağım cümleler sende de mevcut ilk sayfalarda ki giriş cümlelerini

okuyunca kıskanma olasılığımın yüksek olduğunu düşünüyorum :)

Sayfa sahibesinin kalemi, ustalığı kadar mümkün değil ama arada bir yazma çabalarım oluyor.

Biz apartman bahçesindeki kamelyada çay içerken diğer sakinlerin yazdıklarını okuyalım.

Bakalım neler çıkacak. Bu aralar bir sessizlik var, bayram telaşı sanırım.

Temizlikler yapılıyor işler toparlanıyor, belki de memlekete gitme hazırlıkları vardır. Telaş çok yani, güzel telaşlar..