Bamteli

Herkes bekler,

Her şey bekler...

Mesele kimi beklediğiniz kadar, nasıl beklediğinizde de saklıdır.

İyi ki kalbimiz kırılıyor, acıyor,

İyi ki üzülebiliyor, ağlayabiliyoruz.


Yoksa zalimlerden ne farkımız olurdu.

karakter denilen özellik, her bireyde farklı ısılarda fırınlanmış ekmek gibi azizim;

kimi az pişmiş "çiğ"...

kimi fırında fazla bırakılmış "pişkin"...

kimi de oda ısısında tepsi mayası için bekliyor henüz "pişmemiş"...

tabii bir de uygun ısı ve yeterli zaman ikilisinin ürünü olan vardır ki;

kendisine "nimet" denir...

enderdir...az rastlanır...bulan sıkı sıkı sarılsın..

Sakın kimsenin duygularını küçümseme,

Çünkü duygular dalgalar gibidir,

Bir düşün dalgalar dev bir gemiyi batırabiliyor ise,

Küçümsediğin o duygular da bir gün seni kendi hıçkırığınla boğabilir...!

her erkek bir "kadın" düşünür

kimisi "hayat kadınını"

kimisi "hayatının kadınını"

işte bu yüzden birine "erkek"

birine "adam" denir....

Güzelliğini aynalarda eskiten kadınlar var.

Sevgisiz bir çiçek gibi gül benzi solan.

Yaşanmamışlıklarıyla, yaşlanan kadınlar.......

İyilik ederek insanları kazanmaya çalışmak yanlışın büyüğüydü .

Çünkü insanın fıtratındanda nankörlük vardı .

İnsan Allah rızasını kazanmayı niyet edinmeliydi.

Iyisi mi, yüzümüzü sabra dönelim

Ümitsizlik arkamızda kalsın,

Sağ elimiz baharı,

Sol elimiz kuşları göstersin...

" ğ " en sevdiğim harftir..

yalnız başına yaşar...

kimseleri incitmez...

cümle içinde bile adı geçmez...

usulca dokunur yüreğe...

ben bir ay pervanesiyim...

kanatlarım dünya,

sözlerim sevgi....

kendime masallar

anlatıyorum....

Keşke Sen, Ben olsan!

Seni, sevmenin ne kadar zor olduğunu anlasan.

Keşke Ben, Sen olsam!

Bu kadar sevilmenin tadını çıkarsam...

hayatımdan çıkanlar için hiç üzülmem..

çürük olan meyve ağaçtan düşer..

Kalbi kırmaya tek bir söz yeter;

ama kırılan kalbi tamir etmeye ne bir özür, ne de bir ömür yeter.

Sessize aldım kendimi...Gitgelli aklımı, sorumluluk yorgunu omuzlarımı,her şeye anlam yüklemeye meyilli kadın zihnimi, 'ama neden'lerimi, kaygılarımı, 'aslında'larımı, sessize aldım.....Seyredaldım....Her şey geldiği gibi...Her şey geldiği kadar....

Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı...

çünkü O benim için bütün insanlığın timsaliydi...

Ah, kimselerin vakti yok durup ince şeyleri anlamaya, kalın fırçalarını kullanarak geçiyorlar, evler, çocuklar ve mezarlar çizerek dünyaya...

Bir kelebek ağrısıydı ,

vakit dardı,

mevsim hicazdı….

yetişmem gereken bir ölüm,

kaçmam gereken bir hayat vardı...

alışma bana,ne yapacağım belli olmaz...

bugün varım , yarın belki yok olurum.

dokunma bana, kapanmamış yaralarla doluyum.

canımı acıtma, bir yara da sen açma...

sevme beni yoğun duygularımda kaybolursun,tutuşursun.

isteme beni, yasaklarla boğuşursun, engellerle doluyum.

çözmeye çalışma sakın,seninle karışır iyice kördüğüm olurum.

anlama beni, ben kendimi bilirim, ben böyle mutluyum.

aşkı yaşatmamı isteme asla, ben aşka yıllardır inanmıyorum.

güveniyorsan kendine,inandır aşkın varlığına.

sonucunda öyle bir aşk yaşatırım ki vazgeçemezsin tutkun olurum

yıkabilirsen duvarlarımı, sakın bırakma beni.

tüm tutkularım ve gücümün arkasında hala minik bir çocuğum...

büyütemezsen; kaybolurum....!

Konuştuğumuzu bile anlamayanlar varken,

sustuğumuzda anlaşılmayı beklemek sadece üzer insanı....

Anladım ki susmak cüsse işi, derin denizlerin işi...

Sığ suları en hafif rüzgarlar bile coşturabiliyor,

derin denizler ise ancak derin sevdalar...