Benim çok ağrılarım var, korkuyorum tekrar sağlığım bozulacak da diye. Tekrar fıtık oluşacak diye. 1 gün çalıştım. 10 gün rapor aldım tekrar. Çok düşündüm, gitmemenin mücadelesini veriyorum kendimce. Özgüven eksikliği, konuşamamak iş yerinde saygı duyulmayan olmana sebebiyet veriyor ve bunu yaşamak da o kadar incitici ve zor ki. Hep kendini diğerlerinin yukselisiyyle de kiyaslayip kendini hirpaliyorsun. Evde hayatın yok, hep işi düşünürken buluyorsun kendini, işte olanlara üzülüyorsun olacaklardan korkuyorsun. Çok kötü şeyler yaşayıp tecrübe ettiysen de ne yapman nasıl davranman gerektiği hakkında bir düşünce gelistiriyorrsun. Bir fikrin oluyor. Ama asla öyle hazırlandığın şekilde davranamiyorsun. Neysen o oluyorsun. Değişmiyor hiçbir şey. İnsanın kaderi ruhundan gelir demiş ya Heredot. O hesap işte. Ruhum değişmediği için kaderim de değişmiyor çünkü aynı şekilde davranıyorum hep.
Çalışma yim desem olacakları düşünüyorum. Daha ben, ben olamamisken kişiliğim bile olmamışken, bıraksam ne olacak? Zaten bir değerim yok ki benim. Tek değerli kılan beni işim. Kazandığım para. Bu sessiz yapıyla özelde de çalışamam ki ben. Herkes de bunu dedi zaten bana. Hoş aileme çok yük oldum çalışmak uğruna. Benimle birlikte onlara da çektirdim. Bunun da özgüvensizlikni atamıyorum içimden. Bir gününü göremedik ki diyen annem var benim. Kişilik savaşı veriyorum adeta. Kişiliğimi kanıtlama savaşı bu. Kanıtlayamadim gerçi. Her türlü kötüyüm ben. Çalışmasam herkesin gözüne batmaya daha bi fazla batacam. Napacak bu diye uzulecekler. Şu anda bile bu kadar üzülüyorlar. Belim kırılsa da çalışmak zorundayım bunu anladım. Bu kadar kayıp vermişken bu uğurda, birakamicam. Buna hakkım yok çünkü. Daha farklı olsaydı duygu durumum ve kişiliğim daha güçlü olsaydı bırakır başka şeyler kostururdum. Ama kendimi olduramadim. Bu yüzden mecburum.
Benim çok ağrılarım var, korkuyorum tekrar sağlığım bozulacak da diye. Tekrar fıtık oluşacak diye. 1 gün çalıştım. 10 gün rapor aldım tekrar. Çok düşündüm, gitmemenin mücadelesini veriyorum kendimce. Özgüven eksikliği, konuşamamak iş yerinde saygı duyulmayan olmana sebebiyet veriyor ve bunu yaşamak da o kadar incitici ve zor ki. Hep kendini diğerlerinin yukselisiyyle de kiyaslayip kendini hirpaliyorsun. Evde hayatın yok, hep işi düşünürken buluyorsun kendini, işte olanlara üzülüyorsun olacaklardan korkuyorsun. Çok kötü şeyler yaşayıp tecrübe ettiysen de ne yapman nasıl davranman gerektiği hakkında bir düşünce gelistiriyorrsun. Bir fikrin oluyor. Ama asla öyle hazırlandığın şekilde davranamiyorsun. Neysen o oluyorsun. Değişmiyor hiçbir şey. İnsanın kaderi ruhundan gelir demiş ya Heredot. O hesap işte. Ruhum değişmediği için kaderim de değişmiyor çünkü aynı şekilde davranıyorum hep.
Çalışma yim desem olacakları düşünüyorum. Daha ben, ben olamamisken kişiliğim bile olmamışken, bıraksam ne olacak? Zaten bir değerim yok ki benim. Tek değerli kılan beni işim. Kazandığım para. Bu sessiz yapıyla özelde de çalışamam ki ben. Herkes de bunu dedi zaten bana. Hoş aileme çok yük oldum çalışmak uğruna. Benimle birlikte onlara da çektirdim. Bunun da özgüvensizlikni atamıyorum içimden. Bir gününü göremedik ki diyen annem var benim. Kişilik savaşı veriyorum adeta. Kişiliğimi kanıtlama savaşı bu. Kanıtlayamadim gerçi. Her türlü kötüyüm ben. Çalışmasam herkesin gözüne batmaya daha bi fazla batacam. Napacak bu diye uzulecekler. Şu anda bile bu kadar üzülüyorlar. Belim kırılsa da çalışmak zorundayım bunu anladım. Bu kadar kayıp vermişken bu uğurda, birakamicam. Buna hakkım yok çünkü. Daha farklı olsaydı duygu durumum ve kişiliğim daha güçlü olsaydı bırakır başka şeyler kostururdum. Ama kendimi olduramadim. Bu yüzden mecburum.
45alıhemsire , 3 yıl önce
Allah'ım aynı durumdayız hemşire hanım .benim de üç senem doldu kadroya geçtim eş durumu ile yeni bi hastaneye tayin oldum alışamadım dediğin gibi özgüveni eksik bi insanım artık bu meslekle kendimi bağdaştıramıyorum ve ben de artık ciddi anlam da istifa etmeyi düşünüyorum. Herkes tepki veriyor ama insan gerçekten mutlu olduğu işi yapmalı sonra insana haya Zahir oluyor kimse karışmamalı ben artık kendi kararımı verdim baktım olmuyor kimseyi dinlemeden bırakıcam kim ne derse desin sağlık ve mutluluk çok önemli