Begonvil..

Gözümü sıkıca kapattım.

Bir şeyleri unutmak istiyor gibiydim...

Ama hatırlamak istedim,

Belki de hiç olmamak.

Baktım uzunca...

Pencereden yansıyan ışığın duvardaki aksine baktım.

Bir hayalim vardı onu hatırladım.

Sonra hayalime ulaşmaya engel, önüme koyduğum koca dağlara baktım...

Ehline denk gelmeyen her şey ziyan olur,

can da inci mercan da..

Güçlü durmaya çalışıyorum ama hic iyi değilim..

İnsan toprak alma derdinde..

Toprak insan alma derdinde..

Ne toprağın gözü doydu ne de insanın....

toprağın doğal yapısı böyle ...alma-vermeyle ilgili bir derdi yok.kaldı ki fedakardır. öz yapısından hiç kaybetmedi

"Karnın yardım kazmayınan belinen

Yüzün yırttım tırnağınan elinen

Yine beni karşıladı gülünen

Benim sâdık yârim kara topraktır" Aşık Veysel/Kara toprak

ancak insanoğlu, toprak /materyal/mal hırsından vazgeçemiyor...

halk arasında "gözünü toprak doyursun" meseli, anlamınca ve gereğince yer edinemedi . insanoğlu doyumsuz.ne yazık ki...

..nedense aklıma hep ölüm geliyor.

böyle kırık ,

anlaşılamamış gitmek istiyorum.

Ahhh huzur limanim...

Surada demir atmaya bayılıyorum.

Herşeyden, tum nefsi duygulardan uzak...

Yasam ve ölüm arasinda ince bir çizgi...

Yanıt bekleyen bir çok soru..

Kim için? ve nicin?

Kısır döngü içinde yuvarlanıp gidiyor sözcüklerde..

Belki de doğumun sancıları..

kağıt sıkışınca da öyle olur , tüm emalar birbiri üstüne biner ; büyük çıkış öncesi doğum sancısı deriz biz buna..

Dilsiz değildir suskunluk,çok şey anlatır anlayana..

Kelimelerin

anlatamadıklarını haykırır aslında.

Bir kaçış değildir suskunluk,bir

bakıştan çok daha fazlasıdır..

Sessiz çığlıkların bir adım

ötesidir..

Hayata olan öfken,insanlara olan kırgınlığın, ve daha nicesi

saklıdır içinde sukunetin. Rest çekmenin ''asil' halidir anlayana...!!!

https://www.youtube.com/watch?v=qSFzm5pMe4s

Deve kuşu gibi kafamı toprağa gömesim var . Hiç bir şeyi, kimseyi istemiyorum . Düşünmediğim bir an istiyorum... iç sesim yabancı geliyor artık.

İnsan ... Ahh insan ... Ne derin bir Âlem...Bunca vasfın içinde ( arkadaş , eş, kardeş, anne, baba, komşu, öğrenci ...) nasıl kimsesiz hissedebiliyor kendini . Bu kadar ışığın içinde neden karanlıkta bulur kendini ...

Yalnızlığı seçer ama anlaşılmak için can atar ...Şu koca dünya da neden ki, yersiz yurtsuz bilir kendini ?

Bazı şeyler var...

Konuşarak anlatamıyorsun ,

Yazarak anlatamıyorsun,

Bakışarak anlatamıyorsun .

Öyle işte .Anlatamıyorsun

Sığamadım.

Ne hayata ne de hayatımdaki insanların hayatına...

Hep bir ayağım eşiğin içinde, biri dışında.

Hep eğrelti kaldım bu hayatta.

Ne kızıyorum ne güceniyorum kimseye...

Demekki yazgı böyle...

Ama işte insan sığmak, sığınmak istiyor istemsizce.

Hep fazla geldim birilerine, bazen kendime...

En çokta şu koca yeryüzüne...

Sığamıyorum nedense...

Sonu belli senaryolar vardır;

Birini çok seversin sonra da kaybedersin...