Engel-sizsiniz!
Hemen hemen her gün engelli kişilerle ilgili bir yerlerden bir haber çıkar karşımıza. Eğer şanslı oldukları günlerden biriyse-pek öyle bir günleri yoktur- bakın engelli olmalarına karşın bir şeyleri başarıyorlar diye. Kendilerince şirin göstermeye çalışırlar olanları, sanki onlar insan değil de başka bir varlık ve onları kabul etmek için üstün bir şeyleri başarmaları gerekiyormuş.
Böyle düşüncelere nerden varıyoruz bilemiyorum doğrusu.
Bakın şunu başarmışlar derken bile, o kişiler hakkında küçümseyici ve biz daha üstünüz deme gayreti?
Sahi biz kim oluyoruz ki? Dünyanın sahibi mi?
Hiç düşündünüz mü bilmiyorum bir uzvunuzun eksik olması nasıl bir duygu diye?
Gerçi bende bilmiyorum empati kurmaya çalışıyorum. Bakmayın empati kuruyorum da böyle bir şeyi yaşamadan tam olarak anlayamayız gibime geliyor kendimi onların yerine koyduğum ilk dakikada şu sonucu çıkartıyorum iyi ki fiziksel bir engelim yok diyorum; hani olup olmaması anlık bir mesele. Kabul edelim hepimiz onları toplumun sırtında bir kambur olarak görüyoruz veya eksik ya da acıma unsuru bunlar hoş tabirler değil ama çoğunlukla böyle düşünüyoruz. Denilebilir ki ne biliyorsun kimin ne düşündüğünü doğrudur bilmiyorum ama çevremize bakalım etraftaki her şey engelli kişiler için değil de fiziki olarak engelli olmayan kişiler için tasarlanmış. Yani tekerlekli sandalyedeyseniz şehir içi ve şehirlerarası otobüsleri trenleri kullanamazsınız yâda başkasının yardımıyla kullanırsınız. Eğer ki amaysanız elinizde ki baston bile size düşman kesilir. Asansöre binerseniz yanınızda biri olacak ki gideceğiniz katın düğmesine bassın. Bununla ilgili o kadar çok örnek var ki şimdi hangi birini sayayım bilemedim.
Fiziksel bir engeli var diye hayattan soyutlanmaya gerek yok diyoruz da hayatlarını kolaylaştırmak için yaptığımız ise kocaman bir hiçten başka bir şey değil hatta kolaylaştırma yerine zorlaştırıyoruz. Onlara acayip gözlerle baktığımızı saymıyorum bile.
Bizim yardımımıza veyahut acıma duygularımıza ihtiyaçları yok ihtiyaçları olan tek şey aynı dünyayı paylaştığımız ve aynı haklara sahip olduğumuzu unutmamak. Vicdanımızı rahatlatmak için karşıdan karşıya geçmelerine yardımcı olmak çokta önemli değil bence önemli olan toplumdan dışlamayıp ötekileştirmemek.
Sahi ne kadar hatırlıyoruz varlıklarını ne kadar farkındayız kendimiz haricinde ki kişilerin sorunlarına?
Engel-sizsiniz!
Hemen hemen her gün engelli kişilerle ilgili bir yerlerden bir haber çıkar karşımıza. Eğer şanslı oldukları günlerden biriyse-pek öyle bir günleri yoktur- bakın engelli olmalarına karşın bir şeyleri başarıyorlar diye. Kendilerince şirin göstermeye çalışırlar olanları, sanki onlar insan değil de başka bir varlık ve onları kabul etmek için üstün bir şeyleri başarmaları gerekiyormuş.
Böyle düşüncelere nerden varıyoruz bilemiyorum doğrusu.
Bakın şunu başarmışlar derken bile, o kişiler hakkında küçümseyici ve biz daha üstünüz deme gayreti?
Sahi biz kim oluyoruz ki? Dünyanın sahibi mi?
Hiç düşündünüz mü bilmiyorum bir uzvunuzun eksik olması nasıl bir duygu diye?
Gerçi bende bilmiyorum empati kurmaya çalışıyorum. Bakmayın empati kuruyorum da böyle bir şeyi yaşamadan tam olarak anlayamayız gibime geliyor kendimi onların yerine koyduğum ilk dakikada şu sonucu çıkartıyorum iyi ki fiziksel bir engelim yok diyorum; hani olup olmaması anlık bir mesele. Kabul edelim hepimiz onları toplumun sırtında bir kambur olarak görüyoruz veya eksik ya da acıma unsuru bunlar hoş tabirler değil ama çoğunlukla böyle düşünüyoruz. Denilebilir ki ne biliyorsun kimin ne düşündüğünü doğrudur bilmiyorum ama çevremize bakalım etraftaki her şey engelli kişiler için değil de fiziki olarak engelli olmayan kişiler için tasarlanmış. Yani tekerlekli sandalyedeyseniz şehir içi ve şehirlerarası otobüsleri trenleri kullanamazsınız yâda başkasının yardımıyla kullanırsınız. Eğer ki amaysanız elinizde ki baston bile size düşman kesilir. Asansöre binerseniz yanınızda biri olacak ki gideceğiniz katın düğmesine bassın. Bununla ilgili o kadar çok örnek var ki şimdi hangi birini sayayım bilemedim.
Fiziksel bir engeli var diye hayattan soyutlanmaya gerek yok diyoruz da hayatlarını kolaylaştırmak için yaptığımız ise kocaman bir hiçten başka bir şey değil hatta kolaylaştırma yerine zorlaştırıyoruz. Onlara acayip gözlerle baktığımızı saymıyorum bile.
Bizim yardımımıza veyahut acıma duygularımıza ihtiyaçları yok ihtiyaçları olan tek şey aynı dünyayı paylaştığımız ve aynı haklara sahip olduğumuzu unutmamak. Vicdanımızı rahatlatmak için karşıdan karşıya geçmelerine yardımcı olmak çokta önemli değil bence önemli olan toplumdan dışlamayıp ötekileştirmemek.
Sahi ne kadar hatırlıyoruz varlıklarını ne kadar farkındayız kendimiz haricinde ki kişilerin sorunlarına?
Lanet
