Atsız'ca alıntılar.

Bu sevgi bir savaştı. Savaş olduğu için de kıyasıya bir uğraşma, karşı taraf ne kadar kuvvetli olursa olsun sonuna kadar bir didişme gerekti. Sevdiğini söylemek teslim olmak demekti. Hiç insan son kozlarını oynamadan yenilmeyi kabul eder , teslim olur mu?

Çekildi mi kılıçlar

Türkün gönlü hoşlanır.

Kağanlığı kurmaya

Yeni baştan başlanır. Gözler ayda, güneşte,

İlteriş Kağan başta.

Yazlar geçer savaşta,

Ötüken'de kışlanır. İçelim kımızları...

Yosma Gök Türk kızları

Esritirken bizleri

Yavuzlar yavaşlanır.

Kür Şad'ın torunu olmak!.. Bu ne büyük bahtiyarlık, ne kutlu bir gerçekti! Taçam, Bozkurt ocağının bir tegini olduğu için değil, Kür Şad'ın torunu olduğu için seviniyor, övünüyordu. Yukarıda mavi gökle aşağıda yağız yer yaratılalı nice kahramanlar gelip geçmişti ama Kür Şad gibisini şüphesiz, zamanlardan hiçbir zaman ve kişi oğullarından tek bir kişi görmemiş, bilmemişti.

Ne için ağladığını sordum. Yaram sızlıyor dedi. Dağlamak için yanına indim. Yaram gözükmez, gönül yarası dedi. Buna kamlar karışır dedim. Atıma atladım, gidiyordum. Sıçrayarak atımı tuttu, sevgi mi üstündür Öç mü dedi. Öç dedim. Sevgiyi üstün tutmak olmaz mı diye sordu. Böyle şey er kişiye yakışmaz dedim.

Bana insanlardan mı bahsediyorsun? İnsanlar mazide ve tarihin yaprakları arasında kaldılar. Bu gördüklerin birer karikatürden başka bir şey değildir

❝Bazen bir sevgili için her şey bırakılır yüzbaşım. İnsan bir öfke anında arkadaşını, bir buhran dakikasında kendisini öldürebildiği gibi, aşk denen hastalığın şiddetlendiği bir sırada da istikbalini, halini, mazisini, her şeyini feda edebilir.❞

Mecnun'a cihan dopdolu Leyla görünürmüş

Fakat hiçbir tercüme, aslındaki güzelliği muhafaza edemez. Eğer aslında bir güzellik varsa

İnsanlar hem doğruyu bulmak hem de aldanmak için yaratılmıştır.

Hadiselerin kırk veçhesi bulundukça ve insanlar kırkında birden nüfus imkanından mahrum kaldıkça gelip geçen şeyleri kendi dar çerçevelerinden görmekte devam edeceklerdir

İçimde onu çok eskiden tanıyormuşum gibi bir duygu var.

Bakışların ışık mı

Saçların sarmaşık mı

Yıldız mısın, güneş mi

Alev misin, ateş mi

Neden sessiz bakıyorsun

Beni niçin yakıyorsun

Çiçek gibi her bir yanın.

Söyle, nedir adın, sanın

İnsan meziyet sahibi olmaya mecburdur. Anormal olan kusurdur. Bir asker cesurdur diye alkışlanmaz ama korkarsa ayıplanır.

Soğukluk yavaş yavaş yüreğime doğru yükseliyor. Yüreğime değdiği zaman benim için her şey bitecek ve ben ölmüş olacağım. Ama bu ölüm ilk ölümüm değildir

Meçhule doğru gidiyor, hiçbir şey düşünemiyordu. Anlaşılmaz bir yorgunluğu vardı. Ne olacaktı... Hiç

Bir başka hayat, başka cihan özlüyorum ben

Eski bir sonbaharı, küçük kuşları anmak Belki veda etmektir sana birkaç satırla... Yine bir sonbaharda oradan yalnız geçersen

Beraber geçtiğimiz serin günü hatırla

günaydın

burayı trolleme

Dil bir milletin en değerli malıdır.

Ordusunu kaybeden bir millet tehlikededir. İstiklâlini kaybeden millet korkunç bir felâkete düşmüştür. Dilini kaybeden milletse yok olmuş demektir

Dünya çok değişti. Galiba fabrika bacalarından ve arabalardan çıkan zehirli gazlar havanın terkibine iyice karışarak insan şuurunda kötü tesirler yaptı. Her zaman için geçerli olan manevi değerlerin bu kadar değişmesini başka türlü açıklamaya imkan yok. Eskiden insanları utançla kızartacak olaylar karşısında adeta gururla duranlara baktıkça başka nasıl düşünülebilir