İçinden gelenler

üst üste geliyor bazen herşey dayanmak için neler yapılır ki

şükre mi sığınmalı hala dik duruyorum diye kaç geceyi uykusuz bırakmalı insan

geçer mi her şey kırıp dökmeden, eksik bir şeyler bırakmadan

göçe hazırlanan kuşlar yüreğim

bir diyardan bilinmez bir diyara gidecek gibi

suskunluğum acıları bertaraf etmemden geliyor

batıyor artık acılar yürek dediğin ne kadar dayanabilir ki

hadi göç edelim lisansız yurtlara

arkamızı dönmeden.. bırakalım kıyamet kopsun sessiz sedasız israfilden Sur'a

hangi şehre kalkıp gidilir ki

yalın ayak çocukluğu da heybeye yükleyip

kaç umut yeşertirki esmer tenli acıları

kaç yudumda sevilir ki mecburiyetler ışıksız sokakların mehtabında

ne kadar direnmeli insan işgale uğramış düşler ülkesinde yarına

sayamadığın kaç hüznün eşleneği mutluluğa çevirilir ki..

bilen var mı acaba...

tüm günahları heybeme yüklemişim gibi nuhun gemisine

kimine göre cudi de kimine göre bilinmez bir diyarda

kaybolmuşun yabanci bir lisanın manasızlığında

ışık yok ayın şavkı yakamoz denizsiz şehrimin ufuklarında

bir bilmece misali aklın çıkış yollarında

kaybettim bendimi kimliksiz bir üryanda..

yazmak ne kadar zor bir olay

anlatmak istediğini bir kaç cümleye sığdırmak

yada yetmez diye hayıflanarak bakmak yazılana

düşük cümleler içinde boğulmak

tam oldu bu derken yine sil baştan yazmak..

ilk kar yağdı şehre..

içimde yokluğunun üşüyen yanı..

sen baharsın

ben zulme uğramış bir ayaz

sen bir gül bahçesinin ihtişamlı gülü

ben dikeni kendine batan bir kaktüs

sen bir güzellik

ben arda kalan sözcüklerin anlatım bozukluğu

sen bir şiirsin

ben devrik cümlelerde kendini arayan

sen bir güzelliksin

ben bakıp güzelleşmeye çalışan bir yara...

İsyanlarla doldurduğum ellerimi

Yine isyan ateşleri ile ısıtıyorum.

Bunun adı cesaret ise, yanmak ise

Tut eteklerimin ucundan, pervane misali yanalım.

gel sana bir akşam üstü güneşin batışına denk

o batsın sen doğ gün gibi yüreğime

o soğuksun gidişiyle

sen ısıt gelişinle

aşk şarabını meyledeyim

içmeden sana sarhoş naralarım olsun

içinde sen geçen cümlelerim olsun

ben yine utangaç mahcup bir şekilde dilimin dönencesine seni ekleyeyim

sen gökyüzüydün

ben yağmur taneleri

uzaklaştıkça senden dağıldım dört bir yana..

selası okundu mu günahların

tövbeye kaç kaldı öldürdüğünüz zamanın

çarmıhlar yetmedi mi vuslatınıza

kayıp gitti mi yıldızlar dilekleri unuttuğunuz anda..

deli deli gidişler var kafamda dönüşe mahal vermeyen

yanmaya mahkum yalnızlığım var

kalıbına sığmayan öfkelerim

dilsiz kalan çığlıklarım var

kendime yetemeyişlerim var ıssızlıklarda

kalabalıklarda kayboluşum var

isyana bir kaç sözüm var

adalet mizanında ağır gelen günahlarım

bir gökyüzüm var bende olan

kaymalarını sayamadığım yıldızlarım..

içimde kocaman boşluklar var

yer çekimine meydan okurcasına manasız kendimi bırakışlarım

uykunun en güzel vakitlerinde senli düşlerim

sesinde kamaşan bir yürek ferahlığım

ve sensiz geçen manasız saatlerim var..

kaç uyku serdengeçti bilir misin

kaç rüya kabuslara mahkum edildi

kaç hüzün yanığı belirdi yüreklerde

kaç vuslat türküsü çalındı dillerde

kaç yalnızlık bir dirheme eş değer geldi

kaç evet hep kaçmak kaldı ümitlere..

heryer de bir yeni yıl telaşı kiminin elinde çam ağaçları kiminde balonlar belki de uzun zamandır ihtiyaç duyulan bir kutlama yapılacak kapalı kapılar ardında kimi ise kalabalıklara karışarak atmaya çalışacak yalnızlığını..

hani nasıl başlarsa öyle gider diyedir belki bu curcuna öyle mi oluyor hiç deneyimleyemedim yıllar boyunca her yıl bir önceki aratır hale geldi

kalmadı karpostallar ile gönderilen yeni yıl kutlama tebrikleri artık whatsaptan hazır bir kaç cümle ile tek tuşla herkese yetişme çabası ve bunu ben kutladım ya deme biçimleri..

ben hala bir tane yeni yıl hatırlıyorum belleğimin en güzel yerinde olan..

babam ilk defa elinde meyve poşeti ile gelmişti tv kanallarında konserler sanki evimizin içinde gibi kanal zaplamaktan yorulmuş annemin kırk yılda bir eve gelen o meyveleri alelacele soyup yedirme çabası bitecek gibi yada biri gelip alacakmış gibi bir hızda idi..

kalmadı eski yeni yıllar eski eğlenceler ya neyse çerezimi alayım da kanal zaplarım akşam yeni yıl niyetine..

Ne çelimsiz bir hayatı vardı yelin ufurdugu selin götürdüğü cinsten..

mutluluk payesine düşmemiş gibi gülerken bile yüzünde hüzün hareleri belirmis kursağında kalan minik hatıralar cabası..

şehrin ışıkları görünmeye başlamıştı hızını azaltan trenin arka tarafındaki vagonda unutmuştuı o gün gülüşünü..

ertesi güne ne tanık ne sanık ne mağdur.. bir faili meşhule kurban gitmiş gibi güneşe yüzünü dönmüş.. için içini yiyen bir tedirginlik bir kaygı ile kalakalmıştı..

kafasında bir sürü düşünce çarmıha geriliyordu ve nedense hepside hala cevapsız sorulardaki yerini almıştı..

ben senin suskunluğundayım

kelimelerin yersizliğinde

boğazıma düğümlenen cümlelerin ardına sığınmış

vakitsiz bekleyişte..

vakit kasvete gebe gibi havada ilerlerken

düşlerim yerle yeksan

kalkmayı beceremeyen bir ben

kalkıncada afallayan bir ben

neresinden tutulur ki şimdi hayatın

böyle iki ara bir derece

sözleri hangi meclisin dışına iterek konuşmalı ki...

Sözleri yürekten geldiği gibi mi dile getirmeli yoksa mantık süzgecinden geçirip öyle mi söylemeli. Söylesene hangisi sahici?