Mor sümbüllü karlı dağlar

özlemiş millet özlemiş sanırım.

Taşınırken orkidelerimin dallarını kesmek zorunda kalmıştım. Bu bahar dallandılar, dümdüz değil ama yamuk yumuk büyüdü dalları, minik kıskaçlı tokaları takarak çubuklarla destekledim. Tomurcuklanınca bir dalı kırılmış. Sanki benim kolum kırıldı, öyle üzüldüm. Bende bantla bantladım. Bu yaramaz zürafa gibi dalını uzatmasa yaa :/ o kadar çiçeği tabii taşıyamazsın.

:)))

"Herhangi bir denizin efsunuyla yeniden

Her şey sanki yeniden başlayacak derinde

Sönerken mutluluğun nazenin kandilleri

Yaralı bir güvercin görürüm ellerinde

Hayalinde bulurum solgun karanfilleri.."

ooo 55 gün sonra yapılan paylaşım gözleri yaşarttı

Bu kadar duygulanacağını bilseydim daha önce yazardım :))

evet, lütfen sayfaya sahip çıkalım. öyle mor sümbüllü afilli başlık açmayla olmuyor. duygulanıyoruz bak sonra böyle :)

Gelirken eksicini de getirmişsin Maskov :)

ben boş gelmem, ince adamım vesselam.

Geceye bir şiir bırakayım;

...

ben bu gemiyi bilirdim kaptangözlerime bakıp söyle

yoksa benim için son kez mi kalkacak

bugün halatları güvertede az parlak

kadınları soluk tenli balıkları kalkan

miçoları hep ihtiyar yüzleri yusyuvarlak

peşinde kahır rengi köpükler bırakacak

.

ben bu gemiyi bilirdim kaptan

utanmadan kızarmadan söyle

yoksa benim için son kez mi kalkacak

az daha bekleyiver dümen kaçmaz

haber sal denize bu akşam dalgalanmasın

indir bütün mutlu yolcuları bir sen bir ben

peşinde kefen rengi köpükler bırakırken

bir de mavi benizli yalnızlık kalacak

.

ben bu gemiyi bilirdim kaptan

kızmayacağım sen söyle

yoksa benim için son kez mi kalkacak

söyle bugün neden deniz kapkara

oradan yarım ekmekle gözyaşlarımın tuzunu uzat

çeyrek bir sevap uğruna

tam günahlarımı arasına koyup martıları doyursam

bu son akşam inanır mısın masumluğuma

.

ben bu gemiyi bilirdim kaptan

dudaklarından okuyorum söylr

yoksa benim için son kez mi kalkacak

bugün neden yeşil gözlerin uzun bir örtü

mermer güverte neden böylesine az sıcak

gök matem balıklar ağıt hasta

toprak kokusu var rüzgârda

.

ben bu gemiyi bilirdim kaptan

yüzünden akıyor söyle

yoksa benim için son kez mi kalkacak

rotam ötekilerden farklı kimseyi inandıramam

midemde bir bulantı ama değil sallantıdan

gözlerimdeki iki damla yaşı denizden sanma

erzak çantamı balıklara at elveda kaptan

.

ben bu gemiyi bilirdim kaptan

bu gemi o eski gemi değil

rüzgâr ve dalga beni istediğim yere taşımayacak

düman farklı yere çevrili karşıdaki kaya bir diyar

yeni bir sabaha varamadan batacak

seziyorum ben bu akşam eski yolcu değilim

gemi düdüğü kısık sesiyle acı acı bağırdığı vakit

kara beni ebediyen konaklamak üzere son kez uğurlayacak

https://eksiup.com/p/4h259060uoim

Yeşil kabaklı, browni kekimiz de piştiğine göre, artık uyuyabiliriz :)

yemeyecek misin? taze taze o dururken horlamak enteresan olmalı :/

Kendime not,

"Açılmıyorsa senin kapın değildir."

İyi ya da kötü yok, hatta suçlu ya da suçsuz birilerini de aramıyorum. Sadece bazı zamanlarda, bazı noktalar var. Atılması gereken adımlar, yanında olunması gereken anlar, söylenmesi beklenen kelimeler var. Bir de bunların hiçbirini yapmayan, sonrasında karşılık bekleyen insanlar var.

Bugün Flaubert'in "Madam Bovary" kitabını yazarke yaşadığı zorlukları okudum.

Flaubert aynen şöyle diyor, "Bovary hızlı ilerliyor sayılmaz: bir haftada iki sayfa! Bazen cesaretim öyle kırılıyordu ki kendimi pencereden atabilirim."

Ama zaman geçtikçe sayfalar yığılmaya başlıyor.

Pazar günü yakın dostu Louis Bouilhet ziyaretine geliyor ve Flaubert o hafta yazdıklarını yüksek sesle okuyordu. Bazen birlikte tam doğru halini bulana kadar cümlelerin üstünden düzinelerce hatta yüzlerce kez geçiyorlardı. Bouilhet'in önerileri ve yüreklendirmeleri Flaubert'in özgüvenini arttırıyor ve ağır, acı verici yazma eylemiyle geçecek bir başka hafta için bitap düşmüş sinirlerini yatıştırmaya yardım ediyordu. Hergün devam eden bu tekdüze mücadele birkaç kez kesintiye uğrayarak neredeyse beş yıl süren mücadeleden sonra taslağın ya yımcıya postalandığı Haziran 1856'ya kadar devam etti. Nihayet yazarlık ne kadar zor olsa da pek çok bakımdan Flaubert için en ideal yaşamdı. "Her şeye karşın," diye yazmıştı yıllar sonra. "Çalışmak hâlâ hayattan kaçmanın en iyi yolu."

*

Elimize alıp bir haftada bitirdiğimiz kitaplar ne emeklerle yazıldığının kanıtı di mi? Son cümle de ne muhteşem.

Çünkü sümbüllerin boynu bükük, sümbüller soğuk aldı :/

Neyse daha iyiyim şimdi. Ne yapalım, insanın her istediği olmuyor. Belki de en hayırlısı bu. Bunun da üstesinden gelirim ben insallah.