Söyleyemediklerim

Neyse ki.... :))

ne guzel muhabbet (!)

sayfayı açalı 2 yıl olmuş peh gidi anasını...

tozlu raftan çıkartalım sayfayı, söyleyemediğim çok mevzu oldu zira...

seni unutmayacağım 24.03.2019...

tarihini andığımda bile kan ter içinde kalıyor, kalp ritmim değişiyor...

canımı çok acıttın 24.03.2019...

seni hiç affetmeyeceğim, kaybettiklerimi bana geri verene kadar...

2002 yılında 18 yaşındaydım...

asi, uyumsuz, başına buyruk, dik başlı...

2012 yılına kadar yani 28 yaşıma kadar umursamaz, kimi kaybettiysem üzülmeyen biri olarak devam ettim...

bu süreçte onlarca arkadaş kaybettim, dönüp ardıma bile bakmadım...

kahrımı, nazımı çeken birkaç kişi vardı o dönemlerde...

bunlardan bir tanesi de Gökhan'dı...

Gökhan... kardeşimden öte... can saydığım güzel insan...ortaokuldan beridir kıymetli biricik dosstum...

benim aksi karakterimde biri, görseniz o kadar ince düşünceli ki düşmanını bile kırmaz. sonra yanıma gelir "minder ben o kişiye bunu diyecem ama bana kırılır darılır mı?" diye benden akıl alırdı, ben de "söyle oğlum nolacak kırılırsa kırılır hem o senin düşmanın" derdim, beni dinlemez içine atar, söylemezdi...

çok zaman beni frenlemeye çalışsa da her seferinde kendi burnumun dikine giden biri olarak kaldım...

bana ne zaman akıl vermek istese hep sert dille kırarak uyarırdım...

işime karışma diye terslesem de bir gün kalbimi kırmamıştır...

hep yanlış yolda olduğumu söylerdi, insanın en değerli şeyi dostudur derdi...

babamdan almadığım öğütleri hep o bana verirdi...

2011 yılı mart ayında birlikte atandık onunla...

o İstanbula, ben Ankaraya...

o zamanlar sevgilim vardı tabi...

ama inanır mısınız sevgilimden çok Gökhanla konuşuyordum telefonda,, beni hep sakinleştiren, tüm sinirlerimi alan tek kişiydi...

bir insan her şeye rağmen, o kadar agresiflikllerime rağmen nasıl benimle omuz omuza olabilir? nasıl tek saniye bile dostunu satmaz, "eeehh yeter be senin bu tavrın" demez diye çok zaman düşündüm... gerçekten büyük bir dosttu...

bir gün telefonda yukarıda yazdıklarımı sordum kendisine...

"oğlum sen benim kardeşimsin, bir gün göçüp gidecez bu hayattan, neden anamla anılayım ki anımla ayrılmak varken" dedi... ve ekledi...

"eğer dostluğuna inandığın, sana iyi gelen birileri varsa -kız erkek farketmez- asla peşini bırakma, yeri gelecek seni sinir edecek, yeri gelecek sana trip atacak ama asla ondan vazgeçme. seninle konuşmuyor diye sakın gönül koyma, yıllar sonra geldiğinde sakın ona buz gibi davranma, yaşadıklarını düşün, onunla olan güzel şeyleri düşün" dedi...

2012 haziranında konuştuk bunu...

ve bu bizim son konuşmamız oldu...

o son konuşmamızdaki her kelime hala aklımda... hayatımın dersini verdi o gece bana...

düğüne gidecekti, Adanaya iş arkadaşlarıyla...

motosikletten çok korkardı...

iş yerinden bir arkadaşı zorlamış, hadi motosiklet kiralayalım, bin arkama diye...

hayır diyemez ne kadar korksa da... biraz ıkınır sıkınır ama kabul eder benim Gökhanım...

10.06.2012 öğlen 3...

kamyonun altında kalarak, arkadaşıyla birlikte oracıkta can verdi can kardeşim...

o son konuşması ise en büyük mirası oldu bana...

aksiliğim gitti mi derseniz, hala gitmedi...

hala asiyim belki, hala dikbaşlıyım...

ama o günden sonra dostlarımı son ana kadar terketmemeye, sevmeseler bile onlarla aynı çizgide ilerlemeye, ihtiyaçları olduğunda her türlü imkanlarımı zorlayarak onların yanında olmaya, konuşmak istemezlerse elimden geldiğince onları zorlamamaya yemin ettim...

başarabildim mi? tartışılır...

ama elimden geleni yaptığımı düşünüyorum...

dünya birine kinlenmek için çok kısa...

hele ki dost saydıklarımızı silmek için çok daha kısa...

bu yüzden belki de şu anki kaybedişlerim...

çok ilgiye gelemiyorlar sevdiklerim...

kimi sevdiysem tüm varlığımla, sevgimle sevmeye yemin ettim...

bu sefer de fazla ilgiden kaybediyorum...

darlıyorum sanırım insanları...

ama bu kaybedişler güzel kaybedişler...

en azından yaşadıklarını, mutlu olduklarını çok iyi biliyorum...

varsın benden uzak olsunlar...

onlar da uzak olsalar bile bir ıslıkla ayaklarının altında paspas olmaya hazırım onlar için...

varsın bu şekilde kaybedeyim...

zira onları toprağa saklamak çok daha acı oluyor...

söyleyemedikleriniz bu kadarsa söyleyecekleriniz korkutuyor...:S

işte ben de tedirginim :/

İyi ki söyleyemiyoruz dedim okuyunca :)

burda arkasından konuşuyoz, yüzüne diyemiyoz işte ne var sanki :p

Peki ben de söyleyip

Telefon çalınca mesaj gitmiş :) peki bende biraz söyleyeyim o zaman. Arkadan konuşayım... :))

gerçekten akıllı telefon demek ki :p

hadi söyle o zaman tüm forum seni dinliyoruz :p

Öncelikle başın sağolsun kaybetmek zordur çok iyi biliyorum. Söyleyeceklerim çok uzun :S

teşekkür ederim sağolasın...

iyi bekleriz o zaman :)

Hayatımız beklemekle geçmiyor mu zaten... :)

en son kimi bekledin? :)

Biri arasa ya da mesaj atsa da içimi döksem diye bekledim :)

ver numaranı :p

Sağolasın :) sonra vazgeçtim nasılsa kimse anlamıyor, hatta ben bile bazen... :)