Tutunamayanlar derken

peki

ses eden olmamış

her zaman olmaz ama bazen sükut ikrardan gelir

o zaman bundan sonra burdayım

kendimi kovana kadar...

ahh diyorum

ne varsa mazide bu kadar saplanıp kalacak

ya da saplanıp kalmakla maziyi bataklık yerine mi koyduk azelya

benim ah ile başlayan her cümlem neden ona dair mesela

neden yürek yangını denince sadece o geliyor aklıma

oysa ki sıcaklıktan ziyade soğukluk gördüm ben onda

bana buz dağlarını anımsatması gerekirken, onu düşündüğüm her an kendimi neden bir çölde buluyorum ben...

çocukluktan beridir bir sürüye topluma bir gruba olan aidiyet eksikliği pek çok şeyi belirledi bende

her zaman bir köşede durup dur şunları gözlemleyeyim kafama yatarasa ben de onlara katılırım diyen bir kişi oldum

ben karar verene kadar dağıldılar lakin:)

velhasıl hiç bir yere ait olamayan bir yabani oluşum böyle başladı benim..

buraya niye ait oldum onu da bilemiyorum

gerçi sürekli mecra değiştirmemle buraya da ait miyim o da şaibeli bir durum

hayatımız yeterince bayır aşağı, aşağı doğru yürüyerek yaşasak yetecek, onu illa yokuş yukarı yapmanın alemi ne bilemiyorum

bazı şeyler hayatımıza renk katmak için var

yeşil çay gibi

kışın yeşile hasret olduğumuzdan içiyorum

yahut kilo vermek için

bir şeyin 2 çeşit ifadesi var bende

sanki her zaman yedekte bir b planı tutuyorum

yorucu

kendimi basite indirgemem lazım daha fazla çıldırmadan

çünkü geçmişiyle barışamayan geleceğini yaşayamıyor azelya

o yüzden kin affet diyorum

zor biliyorum

hayatın tek bir anı bile bunca değerliyken koskoca üç yılını çalan bir üç yılı da onun şokuyla geçirmene sebep olan birini affetmek illa ki zor ama sen affetmedikçe zamanından çalmaya devam ediyor

anladın mı

onu affederek kendini özgür bırakacaksın diyorum

değmez mi

değer bence

al şu yaralarımı sakla biraz da sen sar ben yoruldum bunlara bakıp bakıp ne zaman iyileşecekler diye düşünmekten

ne güzelmiş dimi burası

keşke hiç bulamasalar bizi azelya

bana deli sana taklit demeseler

en çok aklıma elleri düşüyor bu günlerde

parmağımı acıttı diye şövalye yüzüğünden vazgeçişi

oysa ki o kesiği bir anı diye saklamak isterdim ben

şu an şimdi bir zamanşar onunla sevgili olduğumuzu kendime bile ispatlayamıyorken

o zamanlar sevmişti beni

şimdi sevmiyor

şu iki cümleyi kendime ispat edemiyorum

ne bir zamanlar sevdiğine ne şimdi sevmediğine ikna edemiyorum kendimi

ölüm böyle bir şey olmalı

ne yaşadığına ne öldüğüne inanamamak gibi

kaçarsın saklanamazsın

gönlündeki isyandan kendine iltica etmeye kalkarsın

ne yana döneceğini bilemezsin bir süre

sonradan sakinleşir toz duman

kendinle başbaşa bambaşka maceralara atılma vaktin gelmiştir

çünkü rahat duramazsın

illa kalbini krıdırman gerekir mevcudiyetini farkedebilmen için

buna halk arasında rahat batmış diyoruz

kusura bakma azelya sen gibi entelin yanında söylenecek laf değil ama böyle işte

benim sorunum şu: doğru düzgün sorunum yok ve maziyi deşiyorum

ben ki kimseye güvenmem tuttum ona güvendim, ne gerek varsa..

bu hayatın bir yerinde başrol hissettim kendimi ondan sonra türk filmlerinde asssolistken çiçek satan sanatçı eskilerine döndüm ne yazık

şimdi de senarist gelse de bana bi rol verse diye bekleyen zavallı bir figüranım

sahne tozu yuttum illa sahnede olmam lazım...

mutlak bir sessizlikte yankılanmak istiyorumn

ses olmak istiyorum

kimin sesi olduğumu bilmemek

anonim bir öykü olmak ve sadece çocuklara söylenmek

ne kadar umursamaz görünürsen o kadar havalı oluyosun artık

bak twitter a takip ettikleri takipçilerinden az olanlar ne kadar havalı

vefasızlık marka olmaya başladı

havalı olmak için illa başkalarını görmezden gelmek lazım

bu aşk seni benim yapmadı belki ama beni sanırım merhametli bir şey yaptı

şair belki

her neyse, eskiden tanıdığım serpil değilim

şimdi bir bedende bir kaç kişilik taşıyorum illegal bir şizofrenim

ne zaman karanfil görsem babamı hatırlıyorum

emekçi çiçeği denmesinden mi

bahçeye ektiğimiz karanfillerden mi

bilmiyorum

ne zaman karanfil görsem babamı bir kat daha özlüyorum

tevekkül zordur insanın mayasında sabırsızlık olduğundan dolayı