Bir Mahzen Papatyası

İçimden bir bahar geçti sanki, Papatyalar şahlanmış göklere. Ne zaman arasam kendimi, Bulurum bir derin uykuda. Bir derin kuyu ki; Kaybolmuş yokluğunda. Bulur musun beni tekrar, Bir Kasım'ın son haftası gibi. Bilinmezlikle yarmışım geceyi, Ulaşmak için ay ışığına, Neçe bir sonsuzluk bu Mapustaki şairin kalemine kavuşması gibi Vazgeçilmez ve mümkünatsız. Keder sarmış dört yanımızı. Ah bir kurtulabilsek, Sarmaz mıydı iki çift kol İki sevda tenini. Sarardı ya elbet; bilinmez mi Neye benzerdi yüreğim, yüreğin olmasaydı. Bak sevgilim tepede yine güneş Yansıyor süretine. Kıskandırma sakın bütün güzellikleri Bir parça nefesinle. Bir çığlık duyar gibiyim mahzenden, Yalnızlıklara boğulmuş. Yoksa sevgilim, yoksa Vaz mı geçtin düşlerinden. Bilirim yarim, inanırım vazgeçemezsin Sen öyle bir seversin ki Leyla'ları, Zühre'leri kıskandırırsın. Ama gel artık; Bitir kutup karanlığımı. Yüzündeki tebessüm, Gözlerindeki sevda, Yanaklarındaki gamzen (Ölürsem gömsünler beni oraya) Tutamıyorum artık gözyaşlarımı, Süzülürken yanaklarımdan. Nasıl bir sevdadır anlar mısın yarim? Bilir misin kalbim nasıl sıkışır? Anlamsız geçen dakikalar, saatler, günler Paramparça olmuş bir dize şiirin içinde. Yazarım gönlüm el verdikçe Fakat anlatır mı içimdeki seni, Bir dize, bir mısra, binbir şiir. Nice güzelliklerin vardır, bilir misin? Korkarım; Bir daha benim gibi sevilirsin diye...